Okres starożytności charakteryzuje się brakiem społeczności międzynarodowej - jedynie lokalnie można wyróżnić pewne społeczności, np. w Mezopotamii czy Grecji. Rzym jako imperium łączące Europę, Północną Afrykę i Azję Mniejszą, jednoczy te tereny nie na zasadzie równości partnerów, lecz na zasadzie podporządkowania. Pax Romana to doktryna, która w rzeczywistości oznaczała świat spacyfikowany siłą oręża rzymskiego.
Charakterystyczną cechą starożytności jest brak wyodrębnionego prawa międzynarodowego - stosunki między narodami w zasadzie ograniczały się do prowadzenia wojen i zawierania przymierzy, istniały natomiast pewne zalążki norm i instytucji, które można uznać za mające charakter prawnomiędzynarodowy.
Powrót
